Γιατί κλαις?

Μέσα στην ηρεμία και την χαλάρωση της αδείας μου, κατα την διάρκεια μιας πολύ αποφασιστική φασίνας έβαλα μουσική στο σταθμό που είναι ο ιδανικότερος για την εποχή (Love radio). Mουσική ήρεμη χαλαρωτική ερωτική εορταστική... Εκεί που σιδέρωνα με το πολύυυ πάσο μου λοιπόν ήρθαν στο μυαλό μου γιορτινές στιγμές.

Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου,

τα παιδιά να ξεχειλίζουν τους δρόμους

να λένε τα κάλαντα μελωδικά...

τα μαγαζιά γεμάτα απο χριστουγεννιάτικα

μπιχλιμπίδια, όμορφα, παιχνιδιάρικα,

μελομακάρονα και δίπλες...

παντού Αγιο Βασίληδες (Ho ho ho)

άλλοι μεγάλοι άλλοι μικροί,

άλλοι με πονυ κι άλλοι με μηχανή

Ωραία ατμόσφαιρα ε? Ονειρική και μαγική μαζί...

Όλοι με ένα πλατύ χαμόγελο, με μια μανία υπερκατανάλωσης να μας χτυπά αλύπητα και να μην το καταλαβαίνουμε. Σε κάποια γωνία όμως τα χαμόγελα σβήνουν, δεν χαμογελάς πια, σε πιάνει ένα σφίξιμο στην καρδυά και λες (απο μέσα σου) γιατι???

Καλά το κατάλαβες σε σκουντάει ένα μικρό παιδί και σου ζητάει χρήματα, μέσα στα μάτια του διακρίνεις θλίψη, πόνο μέχρι και οργή μερικές φορές.... και κάθεσαι και ρωτάς μα δεν βρίσκεις το γιατί να συμβαίνει αυτό. Αλλά βέβαια θα μου πείτε τώρα τις γιορτές όλοι θυμούνται τους φτωχούς τα ορφανά τα άτομα με ειδικές ανάγκες τους ηλικιωμένους, άτομα που περιμένουν αντάλαγμα απο μια καλή τους πράξη

...λυπάμαι αλλά εγώ διαφωνώ, δεν θέλουν μόνο την βοήθειά μας τις γιορτές αλλά όλον τον χρόνο, όχι δεν δίνω χρήματα σε όποιον μου ζητάει, την έχω πάθει κι έχω μάθει, είδα κουτσό να τρέχει και ζαβή να διαβάζει, μια γιαγιά αναιδαίστατη να μου λέει τι να το κάνω το ψωμί λευτά θέλω κτλ κτλ. Ναι θα δώσω σε έναν πιτσιρικά με το μπαγλαμαδάκι του όμως γιατί είναι μάγκας, δεν δίνω χρήματα παντού, όχι γιατί είμαι αναίσθητη και τσιγκούνα αλλά γιατί έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου σε τέτοιους ανθρώπους, ναι ίσως να έχουν πραγματικά την ανάγκη μου αλλά δεν μπορώ να μπαίνω κάθε φορά σε κατάσταση απατεωναναγνώρισης...